ေခၽြးမလုပ္တဲ့သူက “ေပါ့ေတာ့လဲ အရသာမရွိဘူး၊ ငံေတာ့လဲ မ်ိဳမက်ဘူး။ အေမကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ?”
အေမက သူ႔သားျပန္လာတာျမင္ေတာ့ဘာမွ
သားက တစ္လုတ္ေလာက္ျမည္းၾကည့္လိုက
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါ ရွင့္ အေမဘဲ၊ ေနာ
က္က်ရင္ရွင္ဘဲခ်က္ေတာ့”
ေခၽြးမ ကေတာ့ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး အခန္းထဲ၀င္သြားတယ္။
သားကေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
“သား မင္း အေမ့ကို ေျပာစရာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာေျပာပါ
“အေမ သား ေနာက္လက်ရင္ ရာထူးတိုးတယ္၊ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားလာလိမ့္မယ္၊ မိန္းမကလဲ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္…”
“သား အေမ့ကို လူအိုရံု မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္” အသံေလးက တုန္ရီေနတယ္။
သား ကလဲ ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေနသလို။
“အေမ လူအိုရံု ကလဲမေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေမသိတဲ့ အတိုင္း မိန္းမအလုပ္လုပ္ရင္ အေမ့ကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုမွာ က ေကၽြမဲ့သူ ျပဳစုမဲ့သူ အဆင္သင့္ရွိၿပီးသား ဘဲ။ အိမ္မွာထက္ေတာင္ ပို အဆင္ေျပေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား?”
“…….”
ေရမိုခ်ိဳးၿပီး ေခါက္ဆြဲထုတ္ကို ဘဲ ကမန္းကတန္းျပဳတ္စားလိုက္တယ္
အေမဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕ကို ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အထိ တစ္ေယာက္တည္း ရွာေကၽြးခဲ့တာပါ။ ငယ္ရြယ္ စဥ္ အခါက ပင္ပန္းခဲ့ တာေတြ ကို အေၾကာင္းျပ ၿပီး မိခင္ကို လုပ္ေကၽြးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လ
အေမ့ကို လူအိုရံု တကယ္ပို႔ရမွာလား? သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေမးတယ္။ သူ မလုပ္ရက္ဘူး။
“မင္းရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ဘ၀ကို ဆက္ၿပီးလက္တြဲေလွ်ာက္မွာက မင္းမိန္းမေနာ္။ မင္း အေမ မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဦးေလးရဲ႕ သားက အျမဲသတိေပးတယ္။
“မင္း အေမ ဒီေလာက္ေတာင္အိုေနၿပီ၊ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ေနႏိုင္ေသးတာေပါ့၊ အသက္ရွင္ေနတုန္းေကာင္းေကာင္
ေနမင္းက သူ႕ရဲ႕ ပူျပင္းလွတဲ့ အရွိန္ အ၀ါကို သိမ္းၿပီး ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကို ပုန္းခိုသြားၿပီ။
ၿမိဳ႕ျပင္ စိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္ လူအိုရံုေလး….
ဟုတ္တယ္ေလ၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားသံုးထားမွာ သားရဲ႕စိတ္ထဲက ပိုေျဖာင့္တာေပါ့။
သားက မိခင္ကို တြဲေခၚၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လိုက္ခ်ိန္မွာ
တခ်ိဳ႕ အကၤ်ီဆင္တူ ၀တ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ငိုင္ေနၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ပံုေတြဘဲ။
ေနာက္ လူအိုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တီးတိုးေျပာေနၿပီးေျမႀကီးေပ
သားကသိတယ္။ အေမ လင္းလင္းထင္းထင္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို။ ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို ေရြးေပးလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္လိ
ဆည္းဆာ သည္လွပေသာ္လည္းဘဲ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ။
“ေမ သားျပန္ေတာ့မယ္။”
အေမကေတာ့ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ဘဲၿငိမ့္လိ
သူလွည့္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမက ေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနရွာတယ္။ သြားမရွိေတာ့တဲ့ ပါးစပ္ကို ဟၿပီး ေျခာက္ကပ္ျဖဴေလ်ာ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ားစြာနဲ
သားေလးက အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာမွ မိခင္ရဲ႕ မီးခိုေရာင္သန္းေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္၀င္ေနတဲ့ မ်က္၀န္း အစံု၊ တြန္႕ေၾကေနတဲ့ ပါးျပင္ ကို သတိထားမိတယ္။ အေမတကယ္ အိုေနပါၿပီလား။
သူရုတ္ခ်ည္း တစ္ခုကို သတိရလိုက္တယ္။ သူ ၆ႏွစ္သား အရြယ္တုန္းက အေမဟာ အေရးႀကီးကိစၥနဲ႔ ရြာျပန္ဖို႔ရွိေတာ့ သူ႕ကို ဦးေလးအိမ္မွာ အပ္ခဲ့တယ္။ အေမသြားခါနီးမွာ အေမရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုဖတ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႕တၾကားေအာ္ငိုပါေလ
“ေမေမ သားကိုပစ္မသြားပါနဲ႔၊ သားကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။” ေနာက္ဆံုး အေမကလဲ သူ႕ကို မထားရစ္ခဲ့ပါဘူး။
သူ အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ထြက္လာလိုက္တယ္၊ တံခါးကိုပါဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ျပန္ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဟိုး အတိတ္က အရိပ္ေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး စြဲကပ္ေနမွာစိုးလို႔။
အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မိန္းမက သူ႕အေမပစၥည္းေတြကို စြန္႔ပစ္ေနတာ အားရပါးရဘဲ။
၃လက္မ ျမင့္တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေလးတစ္ခု
ဒါဟာ မူလတန္းတုန္းက စာစီစာကုန္းၿပိဳင္ပြဲ “ကၽြန္ေတာ္၏မိခင္” မွာ ပထမရခဲ့တဲ့ ေအာင္ပြဲ အမွတ္တရေလးပါ။
အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ စာအုပ္ေလး
ဒါကေတာ့ အေမ မစားရက္ မေသာက္ရက္ ေခၽြတာၿပီး၀ယ္ထားေပးတဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာေမြးေန႔လက္ေဆာ
ေနာက္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုင္း အေမ အျမဲလိမ္းေလ့ရွိတဲ့ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး။
မင္း အေမကို မလိမ္းေပးေတာ့ လူအိုရံု ယူသြားလဲ ဘာထူးမွာတဲ့လဲ?
“ေတာ္ၿပီ ဆက္မပစ္နဲ႔ေတာ့”လို႕ ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္တယ္။
“ဒါေတြကို မပစ္ေတာ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာထားရမွာလဲ” လို႔ မိန္းမကလဲ ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။
“ဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ အေမရဲ႕ အေမြေတြဘဲ၊ ဘာမွ မထိနဲ႔”
“ရွင္ ဒါဘာသေဘာလဲ?”
“မင္းငါ့ကို ခ်စ္လို႔ ငါကို လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ ငါ့အေမကို ေကာ္ နင္ခ်စ္လို႔မရဘူးလား?”
ေျပာၿပီး သူကားေမာင္းထြက္သြားတယ္။
မိုးရြာၿပီးတဲ့ ညဟာ ေအးစက္လြန္းတယ္။ လမ္းမွာလဲ လူေတြရွင္းလို႔၊ သူအဆံုးဆံုထိနင္းၿပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။
ကားေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚက လူအိုရံုဆီသို႕ဦးတည္လ်က္။
ကားကိုရပ္ၿပီးဒါနဲ႔ ေလွခါးေပၚေျပးတက္သြားၿပီး အေမ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
သူ၀ိဥာဏ္မဲ့စြာ ရပ္ေနတယ္။
အေမကေတာ့ ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေျခ၂ဖက္ကို ႏွိပ္ေနရွာတယ္။
သားလက္ထဲက ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကိုျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။
“အေမ ေမ့ခဲ့တာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သားယူလာေပးလို႕”
သူဟာ အေမေဘးနားကို တိုးသြားၿပီးဒူးေထာက္လိုက္တ
“မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အေမ့ဖာသာလိမ္းမယ္၊ မနက္ဖန္ရံုးတက္ရဦးမယ္၊ ျပန္ပါေတာ့သားရယ္”
သူ ခဏမွင္သက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးထိန္းမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြလွ်ံထြက္လာၿပီး
“သားကိုခြင့္လြတ္ပါ။ သားေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္”
ကိုယ္ေတြ တေျဖးေျဖးႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် မိဘေတြႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာ တေျဖးေျဖးအိုမင္းခဲ့တာကို ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ့ဆံေကသာ ျဖဴေရာင္သမ္းလာတယ္၊ လ်င္ျမန္ဖ်က္လပ္မႈက ေန တုံ႕ေႏွးလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိရင္နာစရာေကာင္းလဲ
မိဘဆိုတာ အေကာင္းဆံုး တန္ဖိုး အႀကီးမားဆံုး အရာေတြကို ထားခဲ့ေပးတယ္။
ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုဘဲ အဆက္မပ်က္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး သားသမီးေတြ ကို အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရာ္?
သူတို႔အတြက္ ေနရာေလးေပးႏိုင္လား? ဒါမွ မဟုတ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွ သတိရတာလား?
သူတို႔ေတာင္းဆိုတာ တကယ္မမ်ားပါဘူး။ “ေဖ ေမ ဒီေန႔ေနေကာင္းလား ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” ဆိုတဲ့ ရိုးရွင္းတဲ့ စကားသံေလးပါဘဲ။ — kawthoung မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမေမ ကိုလြမ္းေနပါတယ္ဆိုမွဒီစာေလ
အေမက သူ႔သားျပန္လာတာျမင္ေတာ့ဘာမွ
သားက တစ္လုတ္ေလာက္ျမည္းၾကည့္လိုက
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါ ရွင့္ အေမဘဲ၊ ေနာ
က္က်ရင္ရွင္ဘဲခ်က္ေတာ့”
ေခၽြးမ ကေတာ့ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး အခန္းထဲ၀င္သြားတယ္။
သားကေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
“သား မင္း အေမ့ကို ေျပာစရာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာေျပာပါ
“အေမ သား ေနာက္လက်ရင္ ရာထူးတိုးတယ္၊ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားလာလိမ့္မယ္၊ မိန္းမကလဲ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္…”
“သား အေမ့ကို လူအိုရံု မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္” အသံေလးက တုန္ရီေနတယ္။
သား ကလဲ ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေနသလို။
“အေမ လူအိုရံု ကလဲမေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေမသိတဲ့ အတိုင္း မိန္းမအလုပ္လုပ္ရင္ အေမ့ကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုမွာ က ေကၽြမဲ့သူ ျပဳစုမဲ့သူ အဆင္သင့္ရွိၿပီးသား ဘဲ။ အိမ္မွာထက္ေတာင္ ပို အဆင္ေျပေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား?”
“…….”
ေရမိုခ်ိဳးၿပီး ေခါက္ဆြဲထုတ္ကို ဘဲ ကမန္းကတန္းျပဳတ္စားလိုက္တယ္
အေမဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႕ကို ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အထိ တစ္ေယာက္တည္း ရွာေကၽြးခဲ့တာပါ။ ငယ္ရြယ္ စဥ္ အခါက ပင္ပန္းခဲ့ တာေတြ ကို အေၾကာင္းျပ ၿပီး မိခင္ကို လုပ္ေကၽြးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လ
အေမ့ကို လူအိုရံု တကယ္ပို႔ရမွာလား? သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေမးတယ္။ သူ မလုပ္ရက္ဘူး။
“မင္းရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ဘ၀ကို ဆက္ၿပီးလက္တြဲေလွ်ာက္မွာက မင္းမိန္းမေနာ္။ မင္း အေမ မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဦးေလးရဲ႕ သားက အျမဲသတိေပးတယ္။
“မင္း အေမ ဒီေလာက္ေတာင္အိုေနၿပီ၊ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ေနႏိုင္ေသးတာေပါ့၊ အသက္ရွင္ေနတုန္းေကာင္းေကာင္
ေနမင္းက သူ႕ရဲ႕ ပူျပင္းလွတဲ့ အရွိန္ အ၀ါကို သိမ္းၿပီး ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကို ပုန္းခိုသြားၿပီ။
ၿမိဳ႕ျပင္ စိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္ လူအိုရံုေလး….
ဟုတ္တယ္ေလ၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားသံုးထားမွာ သားရဲ႕စိတ္ထဲက ပိုေျဖာင့္တာေပါ့။
သားက မိခင္ကို တြဲေခၚၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လိုက္ခ်ိန္မွာ
တခ်ိဳ႕ အကၤ်ီဆင္တူ ၀တ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ငိုင္ေနၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ပံုေတြဘဲ။
ေနာက္ လူအိုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တီးတိုးေျပာေနၿပီးေျမႀကီးေပ
သားကသိတယ္။ အေမ လင္းလင္းထင္းထင္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို။ ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို ေရြးေပးလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္လိ
ဆည္းဆာ သည္လွပေသာ္လည္းဘဲ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ။
“ေမ သားျပန္ေတာ့မယ္။”
အေမကေတာ့ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ဘဲၿငိမ့္လိ
သူလွည့္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမက ေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနရွာတယ္။ သြားမရွိေတာ့တဲ့ ပါးစပ္ကို ဟၿပီး ေျခာက္ကပ္ျဖဴေလ်ာ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမ်ားစြာနဲ
သားေလးက အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာမွ မိခင္ရဲ႕ မီးခိုေရာင္သန္းေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္၀င္ေနတဲ့ မ်က္၀န္း အစံု၊ တြန္႕ေၾကေနတဲ့ ပါးျပင္ ကို သတိထားမိတယ္။ အေမတကယ္ အိုေနပါၿပီလား။
သူရုတ္ခ်ည္း တစ္ခုကို သတိရလိုက္တယ္။ သူ ၆ႏွစ္သား အရြယ္တုန္းက အေမဟာ အေရးႀကီးကိစၥနဲ႔ ရြာျပန္ဖို႔ရွိေတာ့ သူ႕ကို ဦးေလးအိမ္မွာ အပ္ခဲ့တယ္။ အေမသြားခါနီးမွာ အေမရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုဖတ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႕တၾကားေအာ္ငိုပါေလ
“ေမေမ သားကိုပစ္မသြားပါနဲ႔၊ သားကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။” ေနာက္ဆံုး အေမကလဲ သူ႕ကို မထားရစ္ခဲ့ပါဘူး။
သူ အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ထြက္လာလိုက္တယ္၊ တံခါးကိုပါဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ျပန္ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဟိုး အတိတ္က အရိပ္ေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး စြဲကပ္ေနမွာစိုးလို႔။
အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မိန္းမက သူ႕အေမပစၥည္းေတြကို စြန္႔ပစ္ေနတာ အားရပါးရဘဲ။
၃လက္မ ျမင့္တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေလးတစ္ခု
ဒါဟာ မူလတန္းတုန္းက စာစီစာကုန္းၿပိဳင္ပြဲ “ကၽြန္ေတာ္၏မိခင္” မွာ ပထမရခဲ့တဲ့ ေအာင္ပြဲ အမွတ္တရေလးပါ။
အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ စာအုပ္ေလး
ဒါကေတာ့ အေမ မစားရက္ မေသာက္ရက္ ေခၽြတာၿပီး၀ယ္ထားေပးတဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာေမြးေန႔လက္ေဆာ
ေနာက္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုင္း အေမ အျမဲလိမ္းေလ့ရွိတဲ့ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး။
မင္း အေမကို မလိမ္းေပးေတာ့ လူအိုရံု ယူသြားလဲ ဘာထူးမွာတဲ့လဲ?
“ေတာ္ၿပီ ဆက္မပစ္နဲ႔ေတာ့”လို႕ ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္တယ္။
“ဒါေတြကို မပစ္ေတာ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာထားရမွာလဲ” လို႔ မိန္းမကလဲ ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။
“ဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ အေမရဲ႕ အေမြေတြဘဲ၊ ဘာမွ မထိနဲ႔”
“ရွင္ ဒါဘာသေဘာလဲ?”
“မင္းငါ့ကို ခ်စ္လို႔ ငါကို လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ ငါ့အေမကို ေကာ္ နင္ခ်စ္လို႔မရဘူးလား?”
ေျပာၿပီး သူကားေမာင္းထြက္သြားတယ္။
မိုးရြာၿပီးတဲ့ ညဟာ ေအးစက္လြန္းတယ္။ လမ္းမွာလဲ လူေတြရွင္းလို႔၊ သူအဆံုးဆံုထိနင္းၿပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။
ကားေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚက လူအိုရံုဆီသို႕ဦးတည္လ်က္။
ကားကိုရပ္ၿပီးဒါနဲ႔ ေလွခါးေပၚေျပးတက္သြားၿပီး အေမ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
သူ၀ိဥာဏ္မဲ့စြာ ရပ္ေနတယ္။
အေမကေတာ့ ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေျခ၂ဖက္ကို ႏွိပ္ေနရွာတယ္။
သားလက္ထဲက ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကိုျမင္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။
“အေမ ေမ့ခဲ့တာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သားယူလာေပးလို႕”
သူဟာ အေမေဘးနားကို တိုးသြားၿပီးဒူးေထာက္လိုက္တ
“မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အေမ့ဖာသာလိမ္းမယ္၊ မနက္ဖန္ရံုးတက္ရဦးမယ္၊ ျပန္ပါေတာ့သားရယ္”
သူ ခဏမွင္သက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးထိန္းမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြလွ်ံထြက္လာၿပီး
“သားကိုခြင့္လြတ္ပါ။ သားေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္”
ကိုယ္ေတြ တေျဖးေျဖးႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် မိဘေတြႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာ တေျဖးေျဖးအိုမင္းခဲ့တာကို ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ့ဆံေကသာ ျဖဴေရာင္သမ္းလာတယ္၊ လ်င္ျမန္ဖ်က္လပ္မႈက ေန တုံ႕ေႏွးလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိရင္နာစရာေကာင္းလဲ
မိဘဆိုတာ အေကာင္းဆံုး တန္ဖိုး အႀကီးမားဆံုး အရာေတြကို ထားခဲ့ေပးတယ္။
ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုဘဲ အဆက္မပ်က္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး သားသမီးေတြ ကို အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရာ္?
သူတို႔အတြက္ ေနရာေလးေပးႏိုင္လား? ဒါမွ မဟုတ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွ သတိရတာလား?
သူတို႔ေတာင္းဆိုတာ တကယ္မမ်ားပါဘူး။ “ေဖ ေမ ဒီေန႔ေနေကာင္းလား ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” ဆိုတဲ့ ရိုးရွင္းတဲ့ စကားသံေလးပါဘဲ။ — kawthoung မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမေမ ကိုလြမ္းေနပါတယ္ဆိုမွဒီစာေလ
